کار به جایی رسیده که رهبر مملکت با اون جایگاه والای علمی و عملی، صراحتا توصیه به ماسک زدن میکنند.
خداروشکر چهار صباح دیگه هر مشکلی پیش بیاد کسی نمیاد بگه چرا رهبری خودشون نیومدن ورود کنند به مساله ضرورت ماسک!
من ماسک میزنم. شما چطور؟
تذکرهایی که در یک جلسه کوتاه زنانه دریافت کردم:
اونجا نشین.
بیا اینجا بشین.
موهاش چرا نامرتبه؟ از پشت جمع کن سفت ببند.
چقد وسیله زیاد آوردی. چه خبره این همه بار و بندیل؟
موهاشو چرا اینجوری بستی؟ خوب نشد. همون قبلی بهتر بود.
مواظب باش چایی‌ت نریزه
چایی‌تو از اینجا بردار بذار اون طرف
چقد موهاشو سفت شونه میکنی؟ دردش گرفت!
این گیره رو دستش گرفته قورت نده یه وقت؟
اینو میخوره کثیف نیست؟
بذارش اون طرف.
ببین اینو داره میخوره ها! اشکال نداره؟
ولش کن اصلا بذار موهاش باز باشه.
چرا پا شدی بری؟
تا به حال این سوال را ازخود پرسیده اید که نقش من در اقتصاد مقاومتی چیست؟
حتما شما هم تا کنون گزارش های جنجالی صدا و سیما از انباشت زباله ها در دریاها و رودخانه ها و بیابان ها را دیده اید. این زباله ها را چه کسی تولید کرده است؟
جای دوری نروید! من و شما!
بیاییم امروز یک قدم برداریم تا در برابر آیندگان سرمان را بالا بگیریم. کار سختی نیست.
از همین امروز یک سطل زیاله جدا تهیه کنیم و روی آن بنویسیم زباله خشک. تمام کاغذ باطله ها و پلاستیک هایی که به کارمان نمی آید را داخل آن بریزیم.
خوبی این سطل زباله این است که نیازی نیست هر روز خالی شود. چون زباله خشک است و ماندن چند روزه اش باعث بو گرفتن و پوسیدگی نمی شود. لذا می توانید آن را هروقت که کاملا پر شد، تخلیه کنید و به مکان هایی که شهرداری ها برای زباله های بازیافتی اختصاص داده اند ببرید. احتمالا در تمام محله ها وجود دارد. اما اگر نتوانستید آن ها را بیابید حتما از رفتگر محله تان کمک بگیرید تا آن ها را اشتباها با زباله های تر همراه نکنند.
اگر مدتی این کار را انجام بدهید به وضوح می بینید که دیگر نخواهید توانست یک کاغذ نیم وجبی را هم در سطل زباله تر بیندازید. طوری که احساس می کنید دارید یک چیز با ارزش را دور می اندازید. انگار که زندگی را از او گرفته باشید. آن کاغذ کوچک حق زندگی دارد! می تواند دوباره به چرخه حیات برگرد. می تواند در گوشه دفتر نقاشی نوه هایتان در آینده جا خوش کند! می تواند جزئی از یک کتاب شود. می تواند مفید باشد. چرا این قابلیت را از او بگیریم؟!
کاغذ ها و پلاستیک ها با شما حرف می زنند به صداها و فریاد هایشان گوش فرا دهید. آن ها می خواهند با شما بمانند. آن ها شما را دوست دارند. می خواهند به شما خدمت کنند. پس در حق آن ها کوتاهی نکنید و آن ها را در بین انبوهی از زباله های تر دفن نکنید! که شاهد مرگ عزیزان شان باشند و خودشان میلیون ها سال انتظار بکشند تا بمیرند…
پلاستیک ها و کاغذ ها زنده هستند. باور کنید!
سلام سطل زباله خشک!
از وقتی مادر شدم به صدای گریه هر بچه ای حساسم. از معایب آپارتمان نشینی دیوارهای نازکه و شب ها شنیدن صدای بچه های مظلوم که نمیدونم چرا گریه می کنن دلمو ریش می کنه. خدایا هیچ بچه ای اذیت نشه…
یه جایی خوندم مغز ما از تصمیم گیری زیاد در طول روز خسته میشه و یک جایی میرسه که دیگه حوصله نداره تصمیم بگیره و اولین چیزی که جلوش گذاشته میشه رو انتخاب میکنه و این خیلی بده. چون ساده ترین راه لزوما بهترین راه نیست. اینه که بهتره از تصمیم گیری های بیخود خودمون رو خلاص کنیم. ساعت ها فکر نکنیم چی بپوشم. چون این تصمیم خیلی حیاتی نیست که به خاطرش مغز خودمون رو خسته کنیم. یه هفته یه لباس تکراری بپوشیم یا به ترتیب روزهای هفته لباس ها رو تقسیم بندی کنیم و هر روز یکی رو بپوشیم بدون اینکه روش وقت بذاریم.
این تکنیکی هستش که نشان های تجاری ازش استفاده میکنند اینقد انتخاب های مختلف جلوی ما گذاشته میشه که بالاخره اولین چیزی که به دستمون میاد رو برمیداریم که خودمون رو از تصمیم گیری های پی در پی خلاص کنیم و مغز بیچاره مون استراحت کنه.
