زن بودنت را فراموش کن.
اشک‌های گرم تو به درد این دنیای سرد مردانه نمی‌خورد.
بغضت را فروبخور.
در این دنیای کوچک و تاریک هیچ جایی برای زن بودن تو نیست.
آن‌ها زنانگی تو را نمی‌فهمند. شاید گمان کنند بچه هستی یا نمی‌دانی که جای هر احساسی کجاست. آن‌ها هیچ‌گاه زن نبوده‌اند. پس انتظار نداشته باش سیل اشک تو را درک کنند…
دیدم تلویزیون دارد برنامه‌ا‌ی درباره فضای مجازی پخش می‌کند. با خودم گفتم به به ببینیم چه می‌گوید یاد بگیریم. با مردم درباره فضای مجازی و استفاده بیش از حد از آن مصاحبه می‌کردند و بالاتفاق پاسخ همه این بود که خیلی بد است و ما مخالفیم و اصلا چه معنی دارد که در مهمانی‌ها غرق فضای مجازی شویم و نه به فضای مجازی و غیره…
بعد از مصاحبه‌ها بخش جالب برنامه آغاز شد. فیلم‌های سخیف و بی‌کیفیت و تاریخ مصرف گذشته تلگرام و اینستاگرام یکی پس از دیگری با یک کپشن شاخ! پخش می‌شد و صدای قهقهه حضار…
خروسی در حال نوک زدن به سگ است
خانه تکانی آقایان و افتادن از روی نردبام
ترکیدن ترقه در دست کودک خردسال
ترسیدن گربه از موش
دوچرخه ای که به دلیل سنگینی وزن راکب به زمین می‌خورد
و…
صداوسیمای عزیز! این فیلم‌ها را ما دیده‌ایم! حرف جدید چه دارید؟! شما در این برنامه‌ها دقیقا دنبال چی هستید؟! الان که مردم تا خرخره در تلگرام و اینستاگرام غرق شده‌اند به فکر افتاده‌اید که برنامه در این رابطه بسازید. دستتان درد نکند. اما این شد برنامه فرهنگ‌سازتان؟ آخر تلاش‌تان به اینجا رسید؟ واقعا صداوسیمای ما اینقدر کمبود برنامه و کمبود کارشناس دارد که تایم خود را در یک ساعت پر بیننده این‌گونه پر می‌کند؟ از برنامه‌های طنزتان حرفی نزدم. از برنامه‌های گفتگو محور و بیان زندگی خصوصی بازیگران روی آنتن چیزی نگفتم. شما را به خدا حداقل در برنامه‌های علمی و اجتماعی تان کمی دست از سرگرم کردن ما بردارید. باور کنید ما تمام این فیلم‌ها را چند وقت قبل از شما در تلگرام و اینستاگرام دیده‌ایم. کمی حرف جدید بزنید. کمی بی‌خیال خنداندن ما بشوید و به ما چیز یاد بدهید. این روزها هر شبکه‌ای که بزنیم یا چند بازیگر در حال آشپزی هستند یا یک مجری دارد از فی خالدون زندگی یک بازیگر می‌پرسد یا یک بازیگر دارد ادا درمی‌آورد و تشویق می‌شود یا…. اخیرا چند پیام بازرگانی دیدم که آن هم الحمدلله به تسخیر بازیگران درآمده. این صداوسیما خیلی حالش خراب است. خراب.
این بود چیزی که دنبالش بودید؟
این است همان آزادی که حرفش را در تبلیغات انتخاباتی تان می زدید؟
الان این دختران به ارزش وجودی شان رسیده اند؟ دختران باید برای سرگرمی تماشاگران برقصند و برای تشویق دیگران روی پنجه پا و لبخند به لب نمایش اجرا کنند؟؟؟
این همان برابری جنسیتی است که در سند ۲۰۳۰ دنبالش بودید؟ این دختران بزک کنند و برا شما حرکات موزون انجام بدهند دیگر به شعور و شخصیت شان توهین نمی شود؟ ولی اگر روسری سر کنند و حجاب داشته باشند توهین به شعورشان است؟؟؟
به کجا می رویم؟؟؟
خدایا فرجی برسان…
از بچگی با چرخ خیاطی و سوزن نخ بزرگ شدیم، سرگرمی‌مان پر کردن ماسوره‌های مامان بود و بازی کردن با چرخ سردوز بابا. قبل از مدرسه با خواهرم زیر میز چرخ خیاطی‌ها دنبال هم می‌کردیم و بین پایه‌های میز می‌چرخیدیم. بعد زیر میز چوبی و قدیمی بابا قایم می‌شدیم و وقتی آبنبات‌های بابا را پیدا می‌کردیم صدای خنده و شادی‌مان گوش فلک را کر می‌کرد.
اولین مغازه بابا خیلی بزرگ نبود اما برای دختران کوچکش بزرگ‌ترین و زیباترین شهربازی دنیا بود. بعدها بابا تولیدی‌اش را توسعه داد. اما خاطره آن مغازه همیشه با ماست. از مدرسه که تعطیل می‌شدیم می‌رفتیم مغازه بابا و تا تمام شدن کارشان همان‌جا می‌ماندیم. مغازه تولیدی کوچک بابا در نظرم بزرگ و جذاب بود و همیشه برایم تازگی داشت.
از دنبال هم کردن و بازی که خسته می‌شدیم می‌نشستیم کف مغازه و تکه پارچه‌های رنگی را جمع می‌کردیم و برای خودمان کار دستی می‌دوختیم. مامان و بابا هیچ‌وقت جلوی ما را نمی‌گرفتند. نمی‌گفتند شما بچه هستید و نمی‌توانید و نباید به چرخ خیاطی نزدیک شوید. با اعتماد به نفس می‌نشستیم پشت چرخ و از صدای بلندش لذت می‌بردیم.
دقیقا یادم نمی‌آید ازچند سالگی پشت چرخ خیاطی صنعتی نشستم. اما درست یادم است که در حالت نشسته قدّم به پدال نمی‌رسید و ایستاده خیاطی می‌کردم. یک بار هم همان اوایل سوزن رفت توی انگشتم و از آن طرف بیرون آمد. بعد از آن بارها تکرار شد ولی همه این‌ها باعث نشد که از چرخ خیاطی فاصله بگیرم! من با خیاطی بزرگ شدم و خیاطی بخشی از وجود من است.
پدر من یک تولید کننده بود و من می‌دانم که چگونه سال‌ها تلاش کرد و با چنگ و دندان تولیدی‌اش را سر پا نگاه داشت. احتمالا علاقه من به تولید کردن و اینکه دلم نمی‌خواهد همه چیز را حاضر و آماده خرید کنم از همین جا نشات می‌گیرد و به من ارث رسیده است. آرزویم این است که یک روز من هم تولیدی داشته باشم. قطعا دنبال سود نیستم که اگر بودم باید علاقه به دلالی می‌داشتم نه تولیدی! انگار یک سنت خانوادگی داریم و سرمان درد می‌کند برای تولید و دردسرهایش. خانواده من همواره بخشی از بار تولید ملی این کشور را به دوش کشیده است و هنوز هم این تلاش ادامه دارد.
حالا پدرم نیست. اما تولیدی‌اش هنوز پابرجاست و در زدن نبض اقتصاد این مملکت سهم دارد…
من لذت خیاطی را با گوشت و خونم احساس کرده‌ام. هنگام خریدِ لباس دنبال مارک ترک و اروپایی و… نیستم. من سختی‌های تولید کردن را از کودکی به چشم دیده‌ام. هوای تولیدکننده‌ها را داشته باشیم. شاید این تولیدی به قیمت عمر و جوانی یک پدر سر پا مانده باشد…
مسئله اصلی در ناآرامی های تهران دراویش نیستند. این یک آدرس غلط است. اساسا دروایش هر گز در ایران یک “مسئله” نبوده اند. مسئله از یک سو اراده واضح و رصد شده ضد انقلاب بویژه منافقین است برای “ایجاد خشونت پی در پی و مزمن” در کشور و حرکت به سمت پروژه “تخریب ایران"؛ و از سوی دیگر، پروژه یک جریان سیاسی کاملا شناخته شده در کشور که خشونت را فرصتی برای باج خواهی از کشور و مردم می داند. دیشب تا سرحدممکن با داعشی های خیابان پاسداران مدارا شد. برای اثبات مدارا و احتیاط نظام همین بس که حالا که غائله ختم شده حافظان امنیت حداقل 4 شهید داده اند اما از مهاجمان حتی یک نفر کشته نشده. اما واقعیت این است که این مدارا دیگر به سقف خود رسیده است. ما اکنون با مردمی مواجه نیستیم که فریاد بیکاری و نداری سرداده باشند. آن مردم را، هر چه هم بگویند، باید احترام کرد. مسئله امروز این است که کسانی اراده کرده اند به هر روش ممکن به جان مردم بیفتند و آرامش را از “ایران آرام” بگیرند. اینجا جای مماشات نیست. زیبنده کشوری که خاورمیانه را امن کرده این نیست که قمه کش ها وسط خیابان پایتخت، جولان بدهند. نهادی که در کشور مسئول و متولی پرونده منافقین است باید رویه فعلی خود را به طور اساسی تغییر بدهد. با سیاسیونی هم که تا خشونتی آغاز می شود جانب خشونت طلبان را می گیرند و اساسا خشونت را برای خود “فرصت چانه زنی” می دانند باید با قاطعیت تعیین تکلیف کرد. قمه به دستان در خیابان، با بوقچی هایشان در تلگرام و توئیتر هیچ فرقی ندارند.
منبع: @mahdi_mohammadi61
