​فلسفه رنج این است که تو لذت بیشتری بچشی. توی اتوبوس یک ساعت سر پا ایستادی بعد ۵ دقیقه مینشینی چقد لذت میبری؟ دم افطار چقد لذت میبری؟

بگذارید کودکان رنج بکشند

پ ن: دقیقا نمی دونم این متن رو کجا دیدم یا شنیدم ولی به نظرم جالب اومد.

مثلا فوری اسباب بازی رو ندیم به بچه. بگذاریم خودش بره برداره با سینه خیز یا چهار دست و پا.

هر سال هرسال برای بچه تولد نگیریم. همین که خودمون یه کیک ساده درست کنیم و خانواده هسته ای خودمون دور هم باشیم و یه هدیه خیلی ساده مثلا هدیه میتونه بازی کردن با پدر و مادر باشه حتی! کافیه. چرا هرسال تولد و کلاه بوقی و شمع و دعوت از همه فک و فامیل؟ واقعا اینقد بی خلاقیتیم؟

هر چند سال یک بار براش تولد پر جمعیت بگیرم با دم و تشکیلات. بگذاریم اون تولد به بچه بچسبه. نه اینکه تکراری بشه برا بچه و وظیفه بشه برا پدر و مادر!

البته اینا نظر شخصی منه عزیزان.

​​وقتی میریم حرم خانم‌های محترم زیادی به ما اظهار لطف می‌کنند و قربون صدقه‌ی آلا میرن. دختر کوچولوها هم صف می‌کشن که یه لحظه بدم بغلشون که البته نمیدم فقط اجازه دارن دست و پاشو نوازش کنن!

من از اون دسته آدم‌هایی بودم که زیاد از بچه‌ها تو محیط‌های عمومی استقبال نمی‌کردم به خصوص از اون بچه‌هایی که دائم مزاحم مادرشون و بقیه هستن. الان نظرم کمی تغییر کرده مثلا اگه یه نی‌نی یک ماهه ببینم قطعا براش قش و ضعف می‌کنم چون یاد روزهای اول آلا می افتم که خیلی زود گذشت. ولی من همچنان با مزاحمت ایجاد کردن برای دیگران اکیدا مخالفم و سعی می‌کنم خودم و بچه‌ام مزاحم کسی نباشیم. در کنارش نمی‌پسندم که زن همین که بچه‌دار شد دائم تو خونه باشه و خودش رو وقف بچه کنه. این اصلا ایده آل من نیست. هر زنی حق انتخاب داره که بخواد بعد از مادر شدن همچنان ادامه تحصیل بده یا سر کار بره. و ما باید بدون اینکه هیچ مادری رو قضاوت کنیم به انتخابش احترام بگذاریم. چون هر زنی قبل اینکه مادر باشه یک انسانه. از خود گذشتگی‌های افراطی کمکی به بچه نمی‌کنه و فقط اون رو شدیدا وابسته و پر توقع بار میاره.
ترجیح من اینه که مراقب اول بچه مادر باشه اما مراقب دوم که از نظر من باید پدر باشه برای مادر فرصت هایی رو ایجاد می‌کنه که برای خودش وقت بگذاره و ساعت‌های خلوت و شخصی داشته باشه.
ایده آل اینه که بچه به هردو دلبسته (و نه وابسته) باشه. این انتخاب منه و من به انتخاب همه شما عزیزان احترام می‌گذارم و قطعا شرایطتون با من و زندگی من تفاوت داره.