چند ماهی میشه که کلمات رو یکی در میون میگه و منظورش رو میرسونه. امروز اولین جمله‌شو گفت. اونم چی؟ :)
“مامان بیا…”
من غششش
وقتی همراه بابایی و کیک زعفرون و گلاب رفته بودن تو بالکن و منتظرم بودن که شیرو داغ کنم و بهشون ملحق بشم.
راستی راستی زندگی شاید همین باشد.
وروجک خانوم یه کاری که تازگی یاد گرفته اینه بیاد منو نیشگون بگیره. اونم با ناخون!
بعد میگه: زخم، زخم !
_یعنی دستت زخم شد مامان_
من میگم آره مامان دستم اوف شد.
بعد میگه: سپ سپ!
_منظورش چسبه. یعنی مامان برو چسب زخم بزن :)_
ای جانم به این سناریو چیدنت برای رسیدن به چسب زخم مادر!
یه نفر هست که وقتی نصفه شب از خواب می‌پره فقط منو می‌خواد که دوباره به آرامش برسه و بتونه بخوابه.
یه نفر هست تو این دنیا که فقط با صدای من خوابش می‌بره.
یه نفر هست که به من احتیاج مبرم داره.
و من هم به این عشق ورزیدن احتیاج مبرم دارم :)
مامان جون یادت بمونه اون شب که عمو اومده بود پیشمون و تا نیمه شب باهات بازی کرد چقدر بهت خوش گذشت.
یادت بمونه چقدر زندگی رو ساده می‌گرفتی.
نشون به اون نشون که نی‌نی صورتی که عمو برات آورده بود کلی سرگرمت کرد و الان هم هرروز بهش غذا میدی و رو پاهات می‌خوابونیش.
عموی خوب و مهربون.
ممنون که یک شب رویایی برای فرشته کوچولوی ما ساختی.
وقتی می‌دانم روزی خواهد رسید که حسرت این لحظات را بخورم و برای یک ثانیه بوییدن و بوسیدنش حاضر باشم تمام عمرم را گرو بگذارم. وقتی می‌دانم این روزها و این ثانیه‌ها آرزوی خیلی‌هاست. قدرش را می‌دانم و تا می‌توانم نگاهش می‌کنم. او واقعی است. حقیقت دارد. همین کودک کوچک پر جنب و جوش که روی تخت من است و قصد ندارد شب‌ها زود بخوابد. همین واقعیت است. زندگی است.
