دولت آقای روحانی، اگر به صحنه ناآرامی های امروز کشور سیاسی نگاه کند، در حق خود خیانتی نابخشودنی کرده است. اینکه مانند آقای جهانگیری تصور کنند حریفان سیاسی دولت، کسانی را سازمان داده و به خیابان آورده اند، خام اندیشی و توهم محض است. رقبای دولت نه چنین اراده ای دارند و نه چنین اعتقادی. پیش تر هم نشان داده اند که اگر اساس نظام در مخاطره باشد، نخستین کسانی هستند که بساط “خیابانی ها” را جمع می کنند. این هم معلوم است که قبل تر، کدام جریان سیاسی در کشور “کارناوالیسم خیابانی” را تا مرز فتنه گری پیش برده و از آن ارتزاق کرده است. اما اگر دولت اکنون گرانی، بیکاری و بحران بانکی را نبیند و اعتراض مردم به آن را “توطئه رقبا” بنامد، معنای آن این است که هیچ راه حلی در چنته ندارد و اتهام زنی یگانه ابزاری است که برای آن باقی مانده است. بدتر از این، معنای چنین برخوردی از جانب معاون اول رییس جمهور این است که دولت تصمیم دارد کما فی السابق هیچ کاری نکند و با استناد به اینکه “عده ای توطئه کرده اند” بنشیند و عمیق تر شدن بحران اقتصادی را نظاره کند. زمانه انتخابات به سر آمده است و دولت باید این را درک کند. ساختن دوقطبی های انتخاباتی دیگر کارساز نیست. همه آماده اند به دولت کمک کنند از باتلاق “ورشکستگی در دولت داری” بیرون بیاید اما ظاهرا دولت خواستار کمک از کسی نیست. آقای معاون اول به جای خودفریبی خوب است کمی در ورشکستگی مدیریتی دولت خود نظاره کند. رییس جمهور هم که نمی دانیم کجاست.
مهدی محمدی، کانال عقل سرخ