وقتی می‌دانم روزی خواهد رسید که حسرت این لحظات را بخورم و برای یک ثانیه بوییدن و بوسیدنش حاضر باشم تمام عمرم را گرو بگذارم. وقتی می‌دانم این روزها و این ثانیه‌ها آرزوی خیلی‌هاست. قدرش را می‌دانم و تا می‌توانم نگاهش می‌کنم. او واقعی است. حقیقت دارد. همین کودک کوچک پر جنب و جوش که روی تخت من است و قصد ندارد شب‌ها زود بخوابد. همین واقعیت است. زندگی است.