​​مادر جان. نترس از اینکه بیای بغلم. تا همیشه، بی بهونه و بدونِ هیچ پیش زمینه‌ای، بی اینکه منتظرِ اتفاق خاصی باشی بیا بغلم و آروم بگیر تو این گوشه‌ی دنجِ مادرانه که مخصوص خودته. لازم نیست از سفر برگشته باشی که ببوسمت. لازم نیست برای در آغوش کشیدنت و بوییدنت منتظر عید یا مناسبتی باشم. نگاهِ تو بهترین بهونه‌ست برای بوسیدن و بوییدن. نگاهی که سخاوتمندانه خرجِ من و بابا می‌کنی. یه نگاهِ نابِ دخترونه. وقتی با اون چشم‌های درشتت که منو یادِ خودم میندازه زُل میزنی بهم دیگه چرا باید تحمل کنم و نگیرمت بین پر و بالم؟ تو کی هستی که هر روز منو عاشق‌تر می‌کنی؟ از کجا اومدی که بوی بهشت می‌دی؟ فرشته خانوم. همیشه بمون برای من و بابا که تو این غربت بعد از خدا تو رو داریم و بس. غربت نکشی الهی دخترم.

دختر شیرینه. خیلی شیرین.

نزدیک‌ترین باش به من.

در حال حاضر در مرحله‌ای به سر می‌بریم که نی‌نی با صدای حل شدن نبات در چای داغ از خواب می‌پره :|

پ.ن: دو ماهگی

دختر من یه فرشته‌ست. خدایا ممنونتم. کمکم کن لیاقت نگهداری از این موجود پاک و معصوم رو داشته باشم و امانتدار خوبی باشم. پ.ن : آلاء

به احساس بچه‌ها ایمان بیاریم. وقتی گریه می‌کنن قطعا یه مشکلی دارن. پس بگردیم اون مشکلو پیدا کنیم نه اینکه خودمون رو عاقل‌تر از اونا به حساب بیاریم و براشون نسخه بپیچیم که الان خوابش میاد یا گرسنه‌س باید شیر بخوره یا حتما سردشه یا گرمشه.

مثلا جوجویِ من که امروز تو گهواره نق میزد و من به زور می‌خواستم بخوابونمش. بعد دیدم آروم نمیشه بلندش کردم به محض اینکه اومد بغلم آروغ زد. طفلکیِ من آروغ داشت و من نمی‌دونستم.