وارد پارکینگ که شدیم روی در آسانسور نوشته بودند ملاقات با حاج آقا سادات طبقه اول. ملاقات با سیده خانم طبقه دوم. رسم خوب بعضی قمی‌هاست که در مهمانی‌ها مردانه و زنانه را جدا می‌کنند. دکمه 1 و 2 آسانسور را فشردیم و منتظر شدیم. آسانسور طبقه یک ایستاد و همسرم پیاده شد. نمی دانستم چطور باید همسرم را به آقاسید محاسن سفید معرفی کنم. بعداز تبریک عید گفتم: “من همکلاسی حوزه دخترتان هستم و ایشان همسرم هستند!” حاج‌آقا با گرمی از همسرم استقبال کردند و گویا با اینکه مهمان زیاد داشتند از رئیس بانک و استاد دانشگاه و غیره؛ اما تا پایان مجلس کنار یک طلبه ساده نشسته بودند که غریبی نکند و مهمان نوازی را به حد اعلا رسانده بودند.
آسانسور روی طبقه یک استپ کرده بود و از پا قدم ما خراب شد. لذا یک طبقه ناقابل را با پله بالا رفتم تا سیده خانم‌ها را ملاقات کنم. هنگام مصافحه و دیده بوسی “الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَةِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ.” را خواندیم و چقدر این دیدار گرم و دلنشین بود.
وقتی نشستم خبری از پذیرایی آنچنانی نبود، گز و سوهان سنتی به جای شیرینی‌های کارخانه‌ای مصنوعی روی میز خودنمایی می کرد و عطر چای دارچین تازه دم فضا را پر کرده بود. چای را برداشتم و محو تماشای رنگ زیبای آن شدم که سیده خانم با وقار و متانت یک پنج هزار تومانی تا نخورده که بوی نویی می داد درون یک سینی مسی قلم‌زنی شده به سمتم گرفتند. خیلی تشکر کردم. گفتند: “تحفه درویشی است، قابلی ندارد.” گفتم: “برکت است سیده خانم.”
اکنون ساعت‌ها از دیدار من با آن بانو می گذرد ولی آرامش آن خانه سادات هنوز با من است. چه ساده و صمیمی بودند. خانه‌شان بوی ذریه حضرت زهرا(س) میداد. چه خوب است که عید غدیر را داریم و چه نعمتی است داشتن دوست سادات. خدایا متشکرم…

عیدتان مبارک