از وقتی تصمیم به مادر شدن گرفتم نگرانی‌هام برای تربیت فرزند شروع شد و فهمیدم که خیلی کم می‌دونم. فضای مجازی و متن‌های کوتاهش نتونست راهنمای خوبی برام باشه و بیشتر گیجم کرد. پس رفتم سراغ نور واقعی که تو کتاب‌هاست. سال‌های طولانی دوران تحصیلم که هنوز هم ادامه داره باعث شده بود از کتاب‌های غیردرسی خیلی دور بشم. اما بالاخره اون شنبه‌ی رویایی که همیشه انتظارشو می‌کشیدم رسید و من کتاب خوندن رو شروع کردم. خوندم و خوندم و خوندم. به یک حدی از اطلاعات که رسیدم دلم خواست به همه انتقال‌شون بدم. دلم خواست به همه عالم و آدم بگم که این رفتار با بچه اشتباهه و باعث چه خساراتی در بزرگسالی‌شون میشه. پس شروع کردم به ارائه اطلاعات به مادرانی که دور و اطرافم می‌دیدم.
اما؛
چیزی نگذشت که به یک نتیجه خیلی مهم‌تر رسیدم.
و اون چیزی نبود جز : سکوت
نتیجه اینکه در مقابل اتفاقات اطرافم سکوت کنم و فقط بچه‌ی خودم رو اونطور که صلاح می‌دونم بزرگ کنم و بی خیالِ هدایتِ همه‌ی مادرانِ دنیا بشم. به هرحال این کتاب‌ها موجوده و اون عزیزان هم می‌تونن اگر مایل باشن تهیه کنن. الحمدلله همه جا روانشناس و مشاور هم هست و می‌تونن مراجعه کنن. حتما دیگران هم کتاب خوندن و مشاوره گرفتن و نهایتش به این نتیجه رسیدن که این مدل تربیت ایده‌آل‌شونه و هیچ‌کس از والدین بچه دلسوزتر نیست براش. پس همینجا به خودم می‌گم استُپ! نقطه سرِ خط.
.
لطفا اگر دیدی بچه‌ی زیر دو سال رو گذاشتن تلویزیون ببینه یا گوشی دادن دستش، هرچند که می‌دونی فاجعه‌ست؛ ولی چیزی نگو! اگر دیدی بچه تو جمع داره تنبیه می‌شه، هرچند که می‌دونی اعتمادبه نفس اون بچه داره با خاک یکسان می‌شه؛ اما سکوت کن.
تو فقط در مقابل بچه‌ی خودت مسئولی. شاید رفتار تو با بچه‌ات و حساسیتت رو تربیتش اطرافیان رو کنجکاو کرد که ازت سوالی بپرسن. اما تا وقتی کسی ازت سوالی نپرسیده سکوت کن. کلا هیچی نگو!
مرسی اَه! :)
.
پ ن: درخت هرچه پربارتر افتاده تر. البته من اون درخته نیستم. اما امیدوارم یه روزی بشم. خلاصه که این رویکردِ منه در سال جدید. شما چیه رویکردتون؟