فضای مجازی ما رو شدیدا تو اوهام و خیالات فرو میبره طوری که خودمون نمی فهمیم زندگیمون چطور گذشت و عمرمون چطور سپری شد. حتما شما هم به خودتون گفتید وای امسال چقد زود گذشت و این حرفا. منم خیلی زیاد درگیر این مساله شدم و الان دارم سعی میکنم که باهاش مقابله کنم. البته این مورد شامل تلویزیون هم میشه. که من تقریبا استفاده از تلویزیون رو به صفر رسوندم. هفته ای یک ساعت شاید ببینم. برنامه ای که واقعا بهش علاقه داشته باشم و البته از زمان دقیقش هم اطلاع داشته باشم و آلا هم اون موقع خواب باشه که بتونم برم تو اتاق و ببینم. راستی بهتون نگفته بودم تلویزیون رو بردیم تو اتاق چون نمیخواستیم یه وسیله محوری باشه برامون. چیزی که متاسفانه تو خانواده های پدری مون هست. از صبح تا شب روشنه بدون اینکه کسی ببینه یا برنامه خاصی باشه. فقط روشنه! و یک ریز حرف میزنه! صداشم همیشه بلنده. طوری که صدا به صدا نمیرسه. آخه چه کاریه؟ مگه مجبوریم همش یه صدا تو گوشمون وز وز کنه؟