سلام به خوانندگان عزیزم

سال نو مبارک

امسال هم مثل هر سال سفر به سرزمین پدری تنها برنامه من و همسرم بود. از این خانه به آن خانه با کوله باری بر دوش! آخر سر هم یکی دو نفر شاکی هستند که چرا خانه ما نیامدید!

نمی دانم چطور می شود به این عزیزان بفهمانم که عادتم این است که بدون دعوت جایی نمی روم. البته دید و بازدید می رویم. منظورم نهار و شام است. توقع دارند خودمان چتر شویم منزل شان برای شام و نهار! می دانم که اخلاق خودشان هم این نیست که مهمان سرزده بپذیرند. اما چه سری دارد این غر زدن های همیشگی…

ظرف شستن عادت همیشگی من در بین خانواده همسر است. دوست ندارم بعد از غذا مثل سلطان بانو ها بنشینم و بقیه همه کارها را انجام دهند. از همان روز اول که عروس شان شدم اخلاقم همین بود. خودشان می دانند. اما نمی دانم چرا این اواخر هیج تمایلی به کمک کردن من در کارهای آشپزخانه ندارند:( چندین بار تلاش کردم خودم را به زور وسط کارها بگنجانم اما با برخوردهای خوبی مواجه نشدم…

در بعضی مواقع فروتنی زیاد هم کار دست آدم می دهد…

نکته اخلاقی: مجبور نیستم همیشه ظرف ها را بشویم!

گاهی میتوانیم بعد از صرف غذا محترمانه تشکر کنیم و بنشینیم کنار همسرمان و یک لیوان چای داغ نوش جان کنیم! به همین سادگی!