امشب پردیسان خیلی سرد است.

غروب یک روز زمستان در بین انبوهی از ساختمان های سر به فلک کشیده در کنار درخت های خشک پردیسان تا مغز استخوانم را می سوزاند!

ساختمان ها خیلی زیاد است. نمی توانم آسمان را درست ببینم… هرچند هوا ابری ست. همان بهتر که نمی شود دید…

پاهایم تاب رفتن ندارند! از شدت تنهایی رفته بودم بیرون و از شدت سرما دوباره بر می گردم خانه! خدا را شکر تلویزیون هست. هم صحبت خوبی است! راضی هستم. فقط مشکلش این است که یک بند حرف می زند! گوش نمی کند چه می گویم!

دلم یک هوای گرم تابستانی می خواهد. در کوچه باغ های وطنم. زیر سایه درختان چنار. کنار مادرم. به یاد پدرم… دلم تنگ است مادر