یه بنده خدایی هست که همیشه میومد با من دوست بشه و بارها تمایل خودش رو به دوستی با من نشون داد ولی من اصلا بهش توجه نمی کردم و تحویلش نمی گرفتم. ما با هم یه کاری رو شروع کردیم ( کاملا رسمی باهاش بودم. صمیمی نشدم) و من وسط راه نصفه کاره ولش کردم به امون خدا! در این حد!

الان بعداز مدت ها من باهاش کار داشتم چون برای یه جایی ایشون مسئول بود و من باید باهاش هماهنگ میکردم! خلاصه بهش پیام دادم و اون با روی گشاده ازم استقبال کرد. میخواستم بهش بگم ای بنده خدا خیلی خوبی که به روم نیاوردی که بی وفام و بی محلی کردم بهت. خیلی با معرفتی. حتما تو یکی از بنده های خوب خدایی ای دوست. اگه یه روزی اینجا رو خوندی بدون همیشه برام جذاب بودی و دورادور پیگیرت بودم ولی به روت نیاوردم!

چند روز پیش رفته بودم مولودی آغاز امامت امام زمان(عج) همه چیز عالی بود، تزیین منزل، لباس های زیبا، زمان مناسب، پذیرایی خوب و…

مداح دیر آمد و شروع به مدیحه سرایی کرد، صدای کل کشیدن در فضا می پیچید و کیفور می شدیم، بعد از چند دم که مداح حسابی حال مان را خوب کرد و به به و چه چه حاضران بلند شد که چقدر خوب می خواند و فلان…

مداح صاحبخانه را صدا زد و درگوشی پرسید لعن هم بخوانم؟! صاحبخانه اکیدا مخالفت کرد. خلاصه از مداح اصرار و از صاحبخانه انکار. دست آخر مداح گفت من نمی توانم لعن نخوانم اصلا جلسه بدون لعن نمی شود! پس لعن آل سعود و داعش می خوانم! صاحبخانه بیچاره رضایت داد.

بار اولم بود که لعن می شنیدم. حالم بد بود و احساس گناه می کردم. سعی می کردم همراهی نکنم و خودم را گوشه مبل مچاله کرده بودم. مداح حرف های رکیک و زشتی به زبان می آورد که تقریبا حالت تهوع به من دست می داد! چند بیتی که خواند در کمال ناباوری بلند شد و شروع کرد به رقصیدن! خیلی عجیب بود برایم. انگار معتقد بود با لعن می توان هر کاری کرد و گناه محسوب نمی شود. وای از این جهالت. حالم خراب شد و جلسه را ترک کردم. فهمیدم حتی اگر اسم شخص خاصی هم برده نشود لعن زیبنده مجالس اهل بیت نیست. به علاوه اینکه خیلی چیزهای حرام دیگر هم قاطی آن می شود. از رقص و غیره! بماند! خلاصه لعن نکنید. لعن خیلی بد است. انرژی منفی دارد. حال خوب تان را خراب می کند. مجلس اهل بیت می رویم که حال مان خوب شود و مورد رضایت ائمه باشذ. قطعا این حرف ها و کلمات رکیک مورد رضایت اهل بیت نیست…

وقتی با پای پیاده هستیم برای ورود از یک در هزار جور تعارف تکه پاره می‌کنیم و به تمام مقدسات قسم می‌خوریم و آیه و روایت می‌آوریم که “اول شما، اصلا امکان ندارد، اول سمت راست، شما بزرگتر هستید، شما استاد ما هستید و…” الی ماشاءالله، اما خدا نکند یک ماشین زیر پایمان باشد، می‌پیچیم جلوی راننده‌های تازه‌کار که 30 ثانیه زودتر به مقصد برسیم. پشت سر ماشین‌های ایستاده در چراغ قرمز آن‌قدر بوق می‌زنیم که بیچاره دست و پایش را گم می‌کند و جای گاز و ترمز را اشتباه می‌گیرد. از کنار پیاده‌ها آنچنان با سرعت ویراژ می‌دهیم و میگذریم که اگر زمین خیس باشد سر تا پای بنده‌های خدا خیس آب می‌شود.

وقتی از پله معمولی بالا می‌رویم لخ و لخ کنان بدن سنگین‌مان را از پله‌ها بالا می‌کشیم و به زانوان بی‌رمق‌مان التماس می‌کنیم که این بار هم ما را همراهی کنند، اما کافی است همین پله تبدیل شود به پله برقی، آن‌چنان ژست می‌گیریم و تکیه می‌دهیم به نرده پله برقی که انگار از تمام خبرگزاری‌های کشور آمده‌اند که از ما فیلمبرداری و عکسبرداری کنند، با چنان غرور و تکبری به افرادی که در طبقه پایین هستند نگاه می‌کنیم که انگار ما کدخدا هستیم و آن‌ها رعیت.

این‌ها دو نمونه از امکانات ساده و روزمره بود. اما براستی اگر ما امکانات و قدرت پادشاهان قدیم را داشتیم چه می‌کردیم؟ چه بلایی بر سر زیردستان‌مان می‌آوردیم؟ نه اصلا خیلی پایین‌تر اگر جای رئیس یک اداره بودیم چطور؟ چه می‌کردیم؟ جنبه این امکانات و قدرت را داشتیم؟ کمی پایین‌تر بیاییم. اگر جای مدیر یک مدرسه بودیم عدالت را برقرار می‌کردیم؟ به کسی زور نمی‌گفتیم؟ خیلی خیلی پایین‌تر اگر مدیر یک گروه کوچک دوستانه بودیم آیا به نظرات دیگران احترام می‌گذشتیم؟ یا چون ما مدیر هستیم خود را رئیس کل می‌دانستیم و گمان می‌کردیم دیگران باید مطیع محض اوامر ما باشند؟!

این مدیریت‌ها، این قدرت‌ها خیلی زودگذرند. درست مثل یک پله برقی کوتاه هستند. آخرش به هیچ چیز قرار نیست برسیم. کسی که امروز زیردست ماست رعیت ما نیست. این مناصب کوچک می‌توانند یک امتحان الهی باشند. شاید خدا می‌خواهد بداند ما جنبه داریم کمی امکانات و قدرت داشته باشیم؟ یا از همان قدرت اندک‌مان نهایت استفاده را می‌کنیم برای زورگویی و برای تحمیل کردن نظرمان به دیگران…

خدایا اول به ما ظرفیت و جنبه بده بعد قدرت…